Vanmorgen liep ik in mijn tuin en zag dat de pruim begint te bloeien. Het teken van het voorjaar. Immers, de pruimenbloesem is de bodevan de lente. Een sterke bloesem die ook bloeit als het koud is en zelfs als de boom drastisch gesnoeid is. Zo symboliseert zij volharding, ook als de omstandigheden ongunstig zijn, maar ook symboliseert ze hoop en de belofte dat de lente in aantocht is. |
Op het moment van schrijven is de lucht stralend blauw en heel uitnodigend om naar buiten te gaan. Want dat hoort bij ons Nederlands ritme: in het voorjaar, bij een blauwe lucht en zonneschijn gaan we naar buiten. Dit ritme wordt nu verstoord door de omstandigheden die het Corona-virus met zich meebrengt. En ik zie het als ik uit mijn raam kijk, er zijn nauwelijks wandelaars of fietsers, er is veel minder verkeer. Het vertrouwde beeld is veranderd. Maar de pruimenbloesem bloeit en laat haar beginnende pracht zien.
Het ritme van de seizoenen gaat door, dat maakt dat we nu in de lente zijn aanbeland. Ritme, net als het ritme van dag en nacht, eb en vloed, in-en uitademing. Alles in beweging en stromend. En nu is de kwetsbaarheid en onzekerheid van dit moment zichtbaar. We kunnen ons laten meeslepen in onzekerheid of verwachtingen, maar het is beter om de werkelijkheid vanuit een mindful houding te bezien. Daarmee bedoel ik dat we de werkelijkheid steeds weer realistisch zien, zoals het nu op dit moment is. Mindfulnessbeoefening leert ons te zijn in het huidige moment en voor onszelf te zorgen zoals het past in de gegeven situatie. Een weliswaar gedwongen pas op de plaats, beseffend dat als we ons gezond voelen we dankbaar mogen zijn. De veerkracht om ons te richten op een ritme wat er altijd is, namelijk de ademhaling. Of op dat wat we buiten zien: blauwe lucht, vogels die vliegen, knoppen die ontspringen aan de bomen. Ons te richten op wat we wellicht wat vergeten zijn: de passie voor dat ene muziekstuk, dat ene boek wat we nog wilden lezen.
Mindfulness gaat over de vraag “Hoe is het nu”, compassie gaat over de vraag “Wat heb ik nu nodig” of “Wat hebben we nu nodig”. En wellicht kunnen we nu compassie ervaren voor mensen die meer lijden dan wij: familie, vrienden en ook mensen die we niet kennen. Mensen in je woonplaats, mensen in het land, mensen in Europa en mensen in de wereld.
En dat brengt me terug naar de pruimenbloesem en haar volharding, ook bij ongunstige omstandigheden én haar hoop en belofte dat de lente in aantocht is. Overheidsinstanties die voor ons druk bezig zijn om zaken in goede banen te leiden, medewerkers in de zorg die vechten voor de patiënten, leerkrachten en docenten die hard werken om hun leerlingen en studenten te kunnen onderwijzen, regelingen die getroffen worden voor mensen de hun zaak zien afbrokkelen. Allerlei initiatieven die ondernomen worden door burgers om anderen te steunen. Deze onvolledige opsomming geeft aan dat we gezamenlijk schouders eronder zetten. Het geeft hoop en uitzicht op de lente die komt. Het helpt om ons verbonden te voelen met elkaar. Mindfulness-en compassiebeoefening kan ons hierbij ondersteunen.
Het ritme van de seizoenen gaat door, dat maakt dat we nu in de lente zijn aanbeland. Ritme, net als het ritme van dag en nacht, eb en vloed, in-en uitademing. Alles in beweging en stromend. En nu is de kwetsbaarheid en onzekerheid van dit moment zichtbaar. We kunnen ons laten meeslepen in onzekerheid of verwachtingen, maar het is beter om de werkelijkheid vanuit een mindful houding te bezien. Daarmee bedoel ik dat we de werkelijkheid steeds weer realistisch zien, zoals het nu op dit moment is. Mindfulnessbeoefening leert ons te zijn in het huidige moment en voor onszelf te zorgen zoals het past in de gegeven situatie. Een weliswaar gedwongen pas op de plaats, beseffend dat als we ons gezond voelen we dankbaar mogen zijn. De veerkracht om ons te richten op een ritme wat er altijd is, namelijk de ademhaling. Of op dat wat we buiten zien: blauwe lucht, vogels die vliegen, knoppen die ontspringen aan de bomen. Ons te richten op wat we wellicht wat vergeten zijn: de passie voor dat ene muziekstuk, dat ene boek wat we nog wilden lezen.
Mindfulness gaat over de vraag “Hoe is het nu”, compassie gaat over de vraag “Wat heb ik nu nodig” of “Wat hebben we nu nodig”. En wellicht kunnen we nu compassie ervaren voor mensen die meer lijden dan wij: familie, vrienden en ook mensen die we niet kennen. Mensen in je woonplaats, mensen in het land, mensen in Europa en mensen in de wereld.
En dat brengt me terug naar de pruimenbloesem en haar volharding, ook bij ongunstige omstandigheden én haar hoop en belofte dat de lente in aantocht is. Overheidsinstanties die voor ons druk bezig zijn om zaken in goede banen te leiden, medewerkers in de zorg die vechten voor de patiënten, leerkrachten en docenten die hard werken om hun leerlingen en studenten te kunnen onderwijzen, regelingen die getroffen worden voor mensen de hun zaak zien afbrokkelen. Allerlei initiatieven die ondernomen worden door burgers om anderen te steunen. Deze onvolledige opsomming geeft aan dat we gezamenlijk schouders eronder zetten. Het geeft hoop en uitzicht op de lente die komt. Het helpt om ons verbonden te voelen met elkaar. Mindfulness-en compassiebeoefening kan ons hierbij ondersteunen.